Category Archives: FFF NATIONAAL | Nieuws updates Nederland

MANNENREIS: “ZWEET, ONTROERING EN HOOP”

Posted on by

MANNENREIS: “ZWEET, ONTROERING EN HOOP”

Humor op de heenreis

Op een donderdag vertrokken we met onze ploeg naar Roemenië. Tijdens de heenvlucht wilde onze Cabin Crew graag weten wat ons bracht naar Roemenië. De purser en stewardessen kwamen steeds terug naar onze groep! Zo blokkeerden ze met hun ‘wagentje’ steeds het gangpad, waardoor er zelfs een rij mensen vormde die toch echt naar het toilet moesten gaan. Blijkbaar vonden ze de nood in Roemenië belangrijker dan de nood van de mensen op het vliegtuig. [pullquote align=”left”] De reis naar Roemenië was tot de nok toe gevuld met zweet, ontroerende ontmoetingen en een hoop nieuwe ervaringen. [/pullquote]

Zweet, ontroering en hoop

De reis naar Roemenië was tot de nok toe gevuld met zweet, ontroerende ontmoetingen en een hoop nieuwe ervaringen. Doel van de reis was het verder helpen klaarmaken van een opvanghuis van Mana Deschisa. Een fantastisch project, opgezet door Marshall & Larissa McKenna. Zij halen vrouwen en hun kinderen uit de prostitutie en levensbedreigende situaties, bieden ze onderdak, helpen ze af te kicken en herstelprogramma’s te volgen. Het was een eer hen te mogen helpen.

“Toen brak mijn hart en schoot mijn liefdesmeter spontaan omhoog en verdween mijn frustratiemeter. “Hier doen we het voor!”

From hero-to-zero-in-2,5-uur…

De eerste dag werd mijn geduld echt getest. Omdat de winters zeer koud zijn, gingen we aan de slag om steenwol aan te brengen op de houtskeletbouw. Al na twee uur van blootstelling aan steenwol werd ik helemaal geïrriteerd. Letterlijk en figuurlijk. In het begin stond mijn liefdesmeter op 100 en mijn frustratiemeter op 0. Na 2,5 uur was dit echter volledig omgedraaid. Het was heet, ik had overal jeuk (ondanks de speciale kleding) en ik vroeg me af: “wat doe ik hier!?”. En juist op dat moment keek ik vanaf de eerste verdieping naar buiten en zag ik een vrouw van Mana Deschisa stilletjes voorbijlopen, op weg naar het groentetuintje. Toen brak mijn hart en schoot mijn liefdesmeter spontaan omhoog en verdween mijn frustratiemeter. “Hier doen we het voor!”

“We mochten de vrouwen laten zien dat er ook mannen zijn die het goede met ze voor hebben.”

De tijd in Roemenië was intensief, ontnuchterend (menig inwoner leeft onder de armoedegrens), maar bovenal levensveranderend. We mochten het project echt verder helpen en de vrouwen van Mana Deschisa laten zien dat er ook mannen zijn die het goede met ze voor hebben. Ook hebben we gevangenen bemoedigd en onder allerlei omstandigheden mogen meemaken hoe onze ploeg door God diep in het hart geraakt werd. Het was een bijzondere reis, die ik niet snel zal vergeten!

Ernst Jan Nieuwland
Roemenië, mei 2016

MANNENREIS: ‘GODS LIEFDE WERD TASTBAAR’

Posted on by

Mannenreis: ‘Gods liefde werd tastbaar’

De mannenreis naar Roemenië heeft een diepe indruk op mij gemaakt! Ik denk er nu bijna twee jaar later nog dagelijks aan terug. En dan te bedenken dat ik uiteindelijk ben meegegaan omdat mijn vrouw en kinderen mij hebben gestimuleerd.

“Tot diep in de nacht waren er goede gesprekken over diepe geloofsvragen.”

Ik werd meegevraagd op reis om verder te bouwen aan een opvanghuis voor vrouwen die uit de prostitutie kwamen en los wilden komen van hun verslaving(en). Als loodgieter van beroep paste dat wel in mijn straatje. Voor deze reis wilden we sponsorgeld ophalen en dat ging op een zeer bijzondere en wonderlijke manier! Ik had nooit verwacht dat zoveel mensen spontaan op het verzoek reageerden en wilden helpen. Eigenlijk is het de hele reis zo wonderlijk verlopen. De onderlinge band tussen alle mannen was heel goed. We hebben tot diep in de nacht goede gesprekken gehad over diepe geloofsvragen en persoonlijke belevingen, heel waardevol.

“De liefde van alle zendelingen en de kerkdienst was daar zo indrukwekkend.”

Samen met alle mannen hebben we keihard gewerkt om zoveel mogelijk werk te verrichten. We hadden maar 1 doel; het huis zover mogelijk af te krijgen. Wel moest ik als ‘vakman’ soms wennen aan de uitvoering van de werkzaamheden, dat druiste compleet in tegen mijn manier van werken. Maar de warmte, de liefde van alle zendelingen en de kerkdienst was daar zo indrukwekkend. Ik heb echt ervaren dat als je liefde geeft aan iemand die het nodig heeft, je Gods liefde ruimschoots terugkrijgt.

“De reis heeft mij blijvend veranderd in hoe ik nu mijn leven leef.”

Het meest waardevolle voor mij was, gek genoeg, dat ik tot drie keer toe spontaan moest huilen. Ik voelde Gods liefde voor mij en dat had ik nog nooit op die manier ervaren. Ook het bezoek aan de mannengevangenis heeft mij erg geraakt en het heeft me bemoedigd dat we daar diezelfde liefde van God mochten uitdelen aan de gedetineerden. De reis heeft mij blijvend veranderd in hoe ik nu mijn leven leef en ik kijk er met grote dankbaarheid en blijdschap op terug.

Jan Pieter
Roemenië, mei 2016

VROUWENREIS: ‘YOU CALL ME OUT UPON THE WATERS’

Posted on by

Vrouwenreis: ‘you call me out upon the waters’

Toen ik hoorde over de vrouwenreis naar Roemenië, had ik direct een aantal gedachten. Uiteenlopende van: ‘Yes; ik ga mee…’ tot een hele was lijst met daarop ‘Ja, maar zus en Ja, maar zo’. Toch liet het me niet los. De tijd was gekomen om het lied ‘You call me out upon the waters’ in de praktijk te gaan brengen. De maanden voordat we op reis gingen werd alles wat mij tegenhield om een stap in het onbekende te zetten, zichtbaar. Hierdoor kon ik hele belangrijke keuzes maken, zodat ik afgelopen november samen met negen prachtige (en totaal verschillende) vrouwen op avontuur kon gaan.

“De tijd was gekomen om het lied ‘You call me out upon the waters’ in de praktijk te gaan brengen … Wat heb ik een ontzettend bijzondere tijd gehad!”

Wat heb ik een ontzettend bijzondere tijd gehad! We kregen de gelegenheid om via lokale gemeente diverse bedieningen van binnenuit te mogen zien en te ondersteunen. Stuk voor stuk waren dit indrukwekkende ervaringen. Zo hebben we mogen klussen in het vrouwenhuis (voor ex-prostituees), zijn we in een vrouwen- en mannengevangenis geweest en hebben we kledingpakketten mogen samenstellen en uitdelen bij een zigeunerdorp. Daar kregen we de gelegenheid om in hun ‘huizen’ te komen, met de bewoners te spreken, bidden en voor ze te zingen. We mochten onderdeel zijn van een kinder- en jeugdkerk voor daklozen en hebben voedsel uitgedeeld onder de daklozen. Bijzonder was dat er vaak positief gereageerd werd op het evangelie en dat er openheid was om met mensen te bidden. Ook vond ik het indrukwekkend om mijn getuigenis te mogen delen en te dienen in de kracht van de Heilige Geest.

“Zowel letterlijk als figuurlijk heb ik tijdens deze reis mijn grenzen verlegd.”

Zowel letterlijk als figuurlijk heb ik tijdens deze reis mijn grenzen verlegd. Het heeft me ontzettend diep geraakt met hoeveel liefde en toewijding de zendelingen daar aan het werk zijn. Ik ben dankbaar voor de mogelijkheid die ik gehad heb om mee op reis te gaan en blij dat ik in dit avontuur gestapt ben. Het heeft mij enorm bemoedigd en gezegend. Ook stimuleert het mij vandaag de dag nog steeds om vrijmoedig te zijn. Alle eer aan God!


Trudy
Roemenië, november 2017

EEN ONVOORSTELBARE WEEK!

Posted on by

Een onvoorstelbare week!

Lange dagen hard werken bij een temperatuur van 32 graden, korte pauzes, samen met tien verschillende mannen in verschillende leeftijden. Ieder met uiteenlopende achtergronden en geloofsbelevingen. Samen werkten ze in één – nog af te bouwen – opvanghuis. Elke dag waren er nieuwe uitdagingen en veranderde de planning. Maar ondanks een strak tijdschema konden we veel werk verzetten.

“Wij dachten dat we een zegen konden zijn voor de toekomst van gebroken vrouwen zonder te weten dat we zelf dagelijks zouden worden veranderd.”

Ook hier veranderde de atmosfeer en bleven de tranen niet onopgemerkt.

Wij dachten dat we een zegen konden zijn voor de toekomst van gebroken vrouwen zonder te weten dat we zelf dagelijks zouden worden veranderd. Met het stof van glaswol, gipsplaten en cement achter de oren, brachten we ook nog een bezoek aan een mannengevangenis. Met muziek, bijbels in eigen taal, verzorgingsspullen en de woorden van Jezus Christus hebben we een programma mogen brengen aan de gevangenen. Ook hier veranderde de atmosfeer en bleven de tranen niet onopgemerkt. Er is gelachen, gehuild en keihard gewerkt! Helaas is het opvanghuis nog niet helemaal af, dus wordt vervolgd. Hartelijk dank namens iedereen die er – op wat voor manier dan ook – betrokken bij is geweest!