Lange dagen hard werken bij een temperatuur van 32 graden, korte pauzes, samen met tien verschillende mannen in verschillende leeftijden. Ieder met uiteenlopende achtergronden en geloofsbelevingen. Samen werkten ze in één – nog af te bouwen – opvanghuis. Elke dag waren er nieuwe uitdagingen en veranderde de planning. Maar ondanks een strak tijdschema konden we veel werk verzetten.

“Wij dachten dat we een zegen konden zijn voor de toekomst van gebroken vrouwen zonder te weten dat we zelf dagelijks zouden worden veranderd.”

Ook hier veranderde de atmosfeer en bleven de tranen niet onopgemerkt.

Wij dachten dat we een zegen konden zijn voor de toekomst van gebroken vrouwen zonder te weten dat we zelf dagelijks zouden worden veranderd. Met het stof van glaswol, gipsplaten en cement achter de oren, brachten we ook nog een bezoek aan een mannengevangenis. Met muziek, bijbels in eigen taal, verzorgingsspullen en de woorden van Jezus Christus hebben we een programma mogen brengen aan de gevangenen. Ook hier veranderde de atmosfeer en bleven de tranen niet onopgemerkt. Er is gelachen, gehuild en keihard gewerkt! Helaas is het opvanghuis nog niet helemaal af, dus wordt vervolgd. Hartelijk dank namens iedereen die er – op wat voor manier dan ook – betrokken bij is geweest!