Getuigenis François

// Een hemelse ontmoeting //

Op zaterdagochtend 22 april 2023 wordt François getroffen door een hartstilstand, terwijl hij meewerkt in het team van ‘Destiny by Design’ in Aalsmeer. Tijdens een coachingsgesprek met jongeren zakt hij ineen. Eerste hulp wordt ingeschakeld en de traumahelikopter is al snel onderweg. François wordt uiteindelijk met succes gereanimeerd, maar is wel enkele minuten zonder zuurstof geweest. Om goed wakker te worden en geen hersenschade op te lopen is een snelle reanimatie (binnen drie minuten) van levensbelang. De vooruitzichten voor François zijn medisch gezien volgens de hulpverleners niet zeer gunstig.

Met man en macht wordt er vanaf dat moment in het natuurlijke door de ambulancebroeders en de artsen in het ziekenhuis voor hem gezorgd. In het geestelijke is er door diverse mensen en groepen in het land vanaf dat moment gebeden. François wordt de eerste 24 uur in slaap gehouden om de hersenen zoveel mogelijk rust te geven en het lichaam de beste kans te geven op herstel. De eerste 24 uur zijn voor hem cruciaal om te ontwaken, maar de artsen zijn hierover niet optimistisch. De meeste mensen herstellen hier niet van, of worden wakker in een toestand met slechte prognoses.

François’ dank gaat uit naar God, die Hem terug gebracht heeft uit de dood en nog een bestemming op zijn leven heeft liggen. Dankbaarheid is er ook naar de ambulancebroeders en artsen voor hun adequate zorg. Daarnaast dankt hij in het bijzonder het Lichaam van Christus, zijn kerkelijke gemeente, andere mensen die in gebed zijn samengekomen en alle individuele bidders. De kracht van de eenheid in de Geest heeft zijn gezin in deze periode enorm ervaren en ook dat het gebed van velen beweging heeft gebracht in de hemelse gewesten. God hoort ons als wij bidden en heeft in Zijn Soevereiniteit ervoor gezorgd dat François terug kon keren onder de levenden. Wat maakte François mee tussen leven en dood? Hij getuigt hiervan door te getuigen van wat hij heeft gezien:

“Ik heb niet gezien dat ik uit mijn lichaam was. Ik was van het ene op het andere moment op een andere plek en liep daar op een pad. Dit pad zag er niet uit als een weg die je hier op aarde ziet, maar als een soort weg in de lucht met hobbels en golven, waarbij het pad langzaam naar boven liep. Het pad leidde naar een licht. Terwijl ik over dit pad liep wist ik mij volledig veilig en was het helder dat ik onderweg was naar het Koninkrijk van God. Het licht had een prachtige aantrekkingskracht en ik wilde alleen maar daar naar toe. Ik was mij niet meer bewust van mijn aardse leven, hoorde geen stemmen van dierbaren en had ook geen behoefte achterom te kijken. Mijn aandacht was alleen gericht op de weg naar het licht en hoe ik daar naar toe ging. Voor mij zag ik 7 treden die ik nog op moest lopen, voordat ik de volheid van het licht zou binnengaan. Het was helder dat als ik daar boven zou komen, ik de hemel zou binnengaan. En ik weet in mijn hart dat – als ik daar zou zijn aangekomen – ik ervoor gekozen zou hebben om er te blijven en om de heerlijkheid van God binnen te gaan.” 

“Op de weg die ik bewandelde zag ik het kruis van Jezus aan mijn linkerkant. Voor mij betekende dit op dat moment: ‘Jezus heeft de weg gebaand. Zonder Jezus was het niet mogelijk geweest op deze weg te komen.’ God heeft zijn Zoon naar ons toegestuurd om het mogelijk te maken dat wij in dit eeuwig leven kunnen komen bij Hem. Op zo’n moment besef je hoe ‘kort’ je aardse leven is in het licht van de eeuwigheid. En dat wat op aarde is geweest slechts een fractie is van het leven dat we gaan leven met God. Het werd dus heel duidelijk voor mij dat mensen alleen daar kunnen komen als ze Jezus hebben aangenomen, zonder Hem is het niet mogelijk hier binnen te gaan. Ik besef mij dat ik op de juiste weg loop van Jezus en ben daarin volledig gerust en ontspannen. Jezus hing ook niet meer aan het kruis, maar het kruis was leeg en getuigde daarmee van een Heer die is opgestaan.”

“Ik was dan ook rustig aan het genieten van deze indrukken en onderweg naar het licht. Opeens verschijnt er een engel voor mij. Hij was enorm, namelijk 3 meter hoog en er ging een enorm licht van hem uit. Ik moest omhoog kijken om hem aan te kijken. Het was duidelijk dat de engel autoriteit gekregen had. Het kwam niet in mij op een vraag te stellen of te praten, vanwege de indrukwekkende en heerlijke verschijning. Deze engel had een zwaard in zijn hand. Het zwaard was net zo groot als ik. Ik kon heel goed zien hoe het zwaard eruit zag. Het dwarse stuk wat je hand beschermt was gemaakt van de twee vissen van het evangelie, eronder was een grote parel in de vorm van een bloeddruppel. Dit was voor mij het bloed van Jezus.”

Door Carla Veldhuis heeft hij op een doek laten vastleggen wat hij heeft gezien.

“De engel steekt dit zwaard voor mij in de grond. Terwijl de engel het zwaard ophief en rechtop in de grond stak, sprak hij tegen mij met autoriteit enkel deze woorden: “Tot hier en niet verder!”. Hierop volgend begint de grond onder mijn voet te schudden en scheurt de aarde voor mij open op de plek waar het zwaard in de grond ging. Ik kon daardoor dus duidelijk niet meer verder lopen op de weg naar het licht. Daarna was ik eigenlijk gelijk terug in mijn lichaam op aarde en ben ik weer langzaam wakker geworden.”

“Ik was blij toen ik wakker werd om mijn dierbaren te zien. Ik mocht terug, omdat God nog een plan heeft met mijn leven en daarom ook dankbaar dat de aarde nog zijn bestemming is voor mij. Ik kijk uit naar de werken die Hij nog voor mij heeft voorbereid.”

Ik heb een tweede kans gekregen. Hij is mijn God als ik wankel. Ik zal zingen voor Hem, zolang ik adem heb en leef. Hij is de beste vriend die je kunt hebben. De artsen hebben mij nagekeken op vernauwing in mijn aderen, of littekens op mijn hart. Ik heb een MRI, echo en ECG gehad, maar er is niks te vinden. Ik mocht het ziekenhuis binnen 2 weken uit met alleen twee paracetamol, wat zeer ongebruikelijk is voor iemand die een hartstilstand heeft gehad. Nu besef ik me des te meer dat wat wij hier doen niet voor onszelf is, maar voor God. Wij zijn voor Hem gemaakt en daarom kijk ik uit naar wat God in beweging zal gaan brengen in mijn leven. God is soeverein en Hij is de Enige die bepaald waar wij onze volgende stap zullen zetten.

GEDETINEERDE MIHAI: “IK VERDIEN MIJN GEVANGENISSTRAF”

GEDETINEERDE MIHAI: “IK VERDIEN MIJN GEVANGENISSTRAF”

Afgelopen maand is de 3e bijbelstudiereeks in de gevangenis van Roemenië afgerond. Dit keer gehouden met een nieuwe groep gedetineerden en dat betekent: nieuwe getuigenissen. Marius en Roxana (ons team uit Roemenië) blikken terug op een 12-tal bijzondere weken.

De laatste dag was een hele emotionele dag. Niemand wilde de gevangenisbibliotheek verlaten. Alle mannen hadden tranen in hun ogen staan. Iedere groep gedetineerden is weer anders en wat deze groep typeerde was de innerlijke genezing en het herstel van hun levens. Ook waren ze toegewijd en vastbesloten om iets te veranderen in hun leven. Er was een man in onze groep, namelijk Mihai. Bijzonder was dat hij God ‘kende’ voordat hij in de gevangenis terecht kwam. Tijdens onze laatste studiedag vertelde hij dat hij verkeerde keuzes had gemaakt en terecht vastzat. Mihai: “Ik wist alles over God en toch koos ik ervoor om te drinken en heb ik verschrikkelijke misdaden begaan. Daar ben ik niet trots op en heb ik berouw over. Ik verdien mijn gevangenisstraf. Mocht ik vrijkomen, dan is mijn doel om God met mijn hart te volgen en mensen over Hem en zijn liefde te vertellen.”

“Ik wist alles over God en toch koos ik ervoor om te drinken en heb ik verschrikkelijke misdaden begaan. Daar ben ik niet trots op en heb ik berouw over.”

MIHAI

Aan het einde van de les dacht hij; ‘wat heb ik te verliezen? Ik ga bidden en dan zie ik wel wat er gebeurt’

Sommige mannen zijn sceptisch voordat ze les krijgen van ons en over bepaalde Bijbelse thema’s horen. Nu was er een man die sceptisch was toen wij onderwijs gaven over het onderwerp ‘gebed’. Aan het einde van de les dacht hij; ‘wat heb ik te verliezen? Ik ga bidden en dan zie ik wel wat er gebeurt’. Voor een hele lange tijd wilde deze man een taak krijgen in de gevangenis (vaak krijgen gedetineerden een bijbaan of verantwoordelijke taak tijdens hun detentie). Maar dat mislukte steeds. Hij bad tot God en vroeg of Hij in werk kon voorzien. En raad eens… De volgende dag werd hem vertelt dat hij kon gaan werken in de keuken! Dat is toch geweldig? Nu gelooft hij in gebed en in de kracht van God.

Het is een eer om in de gevangenissen te mogen werken. Als we hier niet waren geweest, dan hadden we nooit gezien of gehoord hoe God werkt. We danken Hem voor iedere kans.”

GEDETINEERDEN AAN HET WOORD

Gedetineerden aan het woord

Freedom For Free Roemenië heeft van de gevangenisdirectie en gedetineerden mogen horen hoe dankbaar de mannen zijn voor de Bijbelstudies. “Het is voor hen onbetaalbaar!”, vertelden ze ons team. Lees hier het verhaal van Edy en Radu.

“Ik heb geen plannen voor de toekomst, want ik weet niks van de wereld buiten deze gevangenismuren. Ik heb geen familie, mijn vrouw heeft mij verlaten en er is niets meer over van mijn leven.”

Radu

Radu zit al 16 jaar in detentie. We spraken in de laatste week over zijn toekomst en de woorden die hij uitsprak waren: “Ik heb geen plannen voor de toekomst, want ik weet niks van de wereld buiten deze gevangenismuren. Ik heb geen familie, mijn vrouw heeft mij verlaten en er is niets meer over van mijn leven. Ik ben bang om naar de buitenwereld te gaan. De fouten die ik gemaakt heb wil ik nooit meer maken, ik wil mijn leven veranderen. Dankzij de Bijbelstudies heb ik weer iets teruggekregen.” Radu vroeg hierna of hij – indien mogelijk – met onze lokale pioniers in contact mocht blijven. Al is de Bijbelstudie alleen voor Radu geweest, het was het meer dan waard.

“Achteraf bleek dat deze collega een drugsdealer was. In het pakketje dat ik had afgegeven bleken harddrugs te zitten.”

Edy

Edy is op jonge leeftijd vast komen te zitten. Hij werkte in een club, studeerde aan de universiteit en had grote dromen over zijn toekomst. Nooit had Edy gedacht dat hij achter de tralies terecht zou komen. De misdaad die hij heeft begaan startte heel onverwacht en vond notabene plaats op zijn werk. Edy: “Op een dag ontmoette ik een collega die mij vroeg om een pakketje weg te brengen. Zonder argwaan deed ik dit. Achteraf bleek dat deze collega een drugsdealer was. In het pakketje dat ik had afgegeven bleken harddrugs te zitten.” Enige tijd later pakte de politie Edy op en diende een aanklacht tegen hem in wegens ‘medeplichtigheid’. Uiteindelijk belandde hij in de gevangenis en was er van zijn dromen weinig meer over. Hij beschrijft dat het voelde alsof zijn leven compleet gebroken was, alle hoop was verloren geraakt. Voor deze Bijbelstudies had Edy geen relatie met God, maar hij vertelt ons dat hij ontzettend dankbaar is voor deze mogelijkheid. Het bezoeken van deze studies is voor hem van onschatbare waarde. Hij ontdekt steeds meer over de onvoorwaardelijke liefde van God en is veranderd door het onderwijs dat hij heeft gehoord. Over 6 maanden zit zijn tijd in de gevangenis erop, hij heeft weer hoop.

MELISSA: “VRIJ VAN DRUGS EN GEVANGENSCHAP”

Melissa: “Vrij van drugs en gevangenschap”

“Ik ben van jongs af aan lid geweest van een bende. Dit kwam door de betrokkenheid van mijn familie en daar kon ik niet omheen. Ik voerde een lange tijd allerlei opdrachten voor hen uit en was voor niemand bang. Na velen jaren werd ik gepakt en belandde ik uiteindelijk toch in de gevangenis. In die tijd was ik ook drugsverslaafd. Ik kreeg van de reclassering een kans om – na mijn straf te hebben uitgezeten – af te kicken in een opvangcentrum. Dit wilde ik pertinent niet, maar alles was beter dan in de gevangenis te zitten waar geweld en opkomen voor jezelf de enige uitweg was. Na een gevangenisperiode heb ik in verschillende opvangcentra gezeten. Echter zonder resultaat. Ik manipuleerde de drugstesten en tijdens andere controles bleef ik drugs gebruiken. Totdat ik te horen kreeg dat ik voor vele jaren weer achter de tralies zou belanden als ik mijn leven niet zou veranderen. Door toevalligheden kwam ik uiteindelijk in House of Hope terecht. Toen ik hier het terrein op werd gebracht zag ik een houten kruis staan en kwamen ze met Bijbelteksten en begonnen ze christelijke muziek te laten horen. Dit kon niet waar zijn dacht ik. Oh nee toch niet bij christenen moeten afkicken? Laat ik het beste er maar van maken dacht ik. Alles beter dan de gevangenis! Nu ik hier een paar maanden zit merk ik zo’n groot verschil. Ik gebruik niet meer en ben een ander mens geworden. Ik heb aan Jezus gevraagd om mij te vergeven. Van binnenuit merk ik zoveel verschil. Ook al loop ik voorlopig met een enkelband rond en ben ik gebonden aan allerlei regels van de reclassering, ik weet dat God van mij houdt en dat Jezus voor al mijn zonden en problemen is gestorven. Ik geloof nu in Hem en dat is al zo’n groot verschil voor mij. Ik ga binnenkort studeren en weet dat God bij me is”.

“Ik ben van jongs af aan lid geweest van een bende. Dit kwam door de betrokkenheid van mijn familie en daar kon ik niet omheen.”

Deze vrouw hebben we stralend God zien aanbidden en danken voor alle dingen die Hij tot nu toe al heeft gedaan voor haar. Ze is een prachtig voorbeeld van hoe mensen weer hoop krijgen door de Heere Jezus die hoop is.