Getuigenis: Bijbelstudie in de gevangenis

HOOP IN ELKE OMSTANDIGHEID

GETUIGENIS // EEN BIJBELSTUDIE IN DE VROUWENGEVANGENIS.
Het is een warme dag en de sfeer binnen de gevangenismuren is gespannen. In een kleine kamer met weinig licht heeft zich een groep vrouwen verzameld. Hun gezichten tonen vermoeidheid en onzekerheid, maar er schijnt een bijzondere glans in hun ogen: een van hoop en geloof. Het is tijd voor hun Bijbelstudie-sessie, en de bijeenkomst van vandaag is speciaal, omdat ze van plan zijn hun levensreizen en ervaringen te delen.

Rita*, een actief lid van de groep, leidt de sessie. Ze zit al een paar jaar in de gevangenis, maar Bijbelstudie heeft een diepgaande invloed op haar leven gehad. Voor de sessie van vandaag heeft Samiksha een inspirerend vers gekozen:

"De standvastige liefde van de Heer houdt nooit op; aan zijn barmhartigheden komt nooit een einde;
ze zijn elke ochtend nieuw; groot is uw trouw." (Klaagliederen 3:22-23)

Rita, de leider van de gevangenisbewaker in de gevangenis, spreekt de groep toe: “Dit vers herinnert me eraan dat, waar we ook zijn, Gods genade altijd bij ons is. Ik wil mijn verhaal delen over hoe ik dit in mijn leven heb ervaren.” Ze begint te praten en de andere vrouwen luisteren aandachtig. Rita vertelt hen over de ontberingen waarmee ze te maken kreeg; hoe slechte beslissingen haar naar de gevangenis hadden geleid, maar hoe bijbelstudie en geloof haar geest en ziel hadden versterkt. Nadat ook Samiksha heeft gesproken, delen ook andere leden van de groep hun ervaringen. Nisha, die vele jaren in de gevangenis heeft gezeten, deelt haar verhaal. Ze vertelt hoe de woorden van de Bijbel haar al die jaren dagelijkse hoop en vrede gaven. "Elke keer als ik me hopeloos en alleen voel, lees ik Klaagliederen 3:22-23, en dat geeft me hoop dat er een nieuwe ochtend zal aanbreken", zei ze.

De sessie van deze dag is gevuld met uitwisselingen en iedereen voelt zich opgetogen en opgebouwd in het geloof. Rita, wier verhaal iedereen heeft geïnspireerd, beëindigt de sessie door iedereen uit te nodigen om samen te bidden. Ze houden elkaars hand vast en bidden om hoop en kracht voor elkaar. Heer, dank u voor uw genade en liefde. Geef ons voortdurende hoop en vrede. Geef ons de kracht om altijd in U te vertrouwen en uit te kijken naar nieuwe ochtenden”, bidt Samiksha met hen.

Zo verspreiden deze vrouwen zelfs binnen de diepe muren van de gevangenis het licht van geloof, hoop en liefde door hun Bijbelstudie. Samiksha en haar vrienden helpen elkaar om hun leven te transformeren, en de woorden van de Bijbel geven hen een nieuwe betekenis en doel in het leven. Ze zijn allemaal enthousiast over de toekomst, geïnspireerd door de kracht en motivatie die ze door te studeren in het Woord vinden. Door hun verhaal mogen ook wij leren dat geloof en hoop nooit vervagen, ongeacht de omstandigheden.

De genade van de Heer is altijd bij ons.
Samiksha

PRISON UPDATE AZIE | FEBRUARI 2020

Prison update azie | februari 2020

De decembermaand voor onze zendelingen in Azië stond vol met bezoeken aan verschillende gevangenissen. In totaal zijn er 6 gevangenissen bezocht en meer dan 350 gedetineerden bereikt met het evangelie. Vele mannen van verschillende stammen hoorden nu voor het eerst in hun leven over wie Jezus Christus is. Dat is zeer uitzonderlijk! Ook blijft het een groot wonder dat we ondanks de strenge wetgeving heel warm onthaald worden door de gevangenisdirecties. We zijn vrij om Bijbels, boeken en eten uit te delen. Het was de eerste keer dat we 100 vrouwen in het vrouwenblok mochten toespreken! Met als resultaat dat er die dag 3 vrouwen zich bekeerden en openlijk voor Jezus wilden kiezen.

De route naar de gevangenis toe

U kunt het zich wellicht niet helemaal voorstellen hoe de wegen in het bergachtig gebied zijn. Maar we geven graag een klein reisverslag om een indruk te geven van de route die onze zendelingen af moeten leggen om een gevangenis te bezoeken. “3 uur lang zaten we in de Jeep en werden we letterlijk alle kanten op geslingerd. Dit was vanwege de grote gaten in de onverharde wegen. Het leek net alsof we aan het dansen waren in de auto, alles schudde! Het resultaat was dat we allemaal ziek en misselijk werden. Hoofdpijn, overgeven en een draaierige maag… dat waren de symptomen toen we gearriveerd waren bij de gevangenis. Toch kijken we altijd terug op een zeer gezegende reis, omdat je God ziet werken tijdens zo’n bezoek!”, aldus onze zendeling.  

Getuigenis uit het vrouwenblok

“Eén van de vrouwen die zich in het cellenblok bekeerde tot Jezus, was *Sarita. Haar familie aanbidt Hindoe geesten uit het voorgeslacht, waardoor Sarita vaak angst dromen kreeg. Ze werd op dezelfde ochtend van ons bezoek huilend wakker, omdat ze zich in de dromen gedwongen voelde om seksuele en onreine handelingen te verrichten. De leider van dat cellenblok zag dat Sarita wakker werd in angstzweet en vertelde (omdat zij christen was) dat wij op bezoek zouden komen. Ze stelde Sarita gerust en vertelde dat er christenen kwamen die voor haar konden bidden. Zo hebben we na de kerstdienst met haar gebeden en mochten we in de naam van Jezus alle vloeken over haar leven verbreken. We hebben pastorale zorg mogen verlenen en haar gerust kunnen stellen dat dankzij Jezus Christus deze dromen niet meer terug mogen komen. Hij heeft ons namelijk daarvan vrijgemaakt door te sterven aan het kruis! Deze boodschap konden we dankzij deze gebeurtenis aan meerdere vrouwen vertellen. Ze waren zo bemoedigd!

Nadat we voor hen gebeden hadden was de dankbaarheid groot. God zag deze drie vrouwen die Hem wilden leren kennen als hún Redder. En Hij wist al lang dat we deze vrouwen zouden ontmoeten. Zijn timing is perfect!”

JEUGDCONFERENTIES IN AZIE

GETUIGENIS // AZIE JEUGDCONFERENTIE

Afgelopen oktobermaand heeft ons team in Azië maar liefst 3 jeugdconferenties georganiseerd voor in totaal 900 jongeren. Het was voor vele tieners en jongeren een onvergetelijke tijd samen met God en elkaar. Het onderwijs over ‘relaties’ met ouders en familie, God als Vader en genezing raakte velen diep in hun hart. Hier lezen jullie het getuigenis van Akshara* en krijgen jullie een mooie sfeerimpressie te zien op de foto’s.

Akshara: “Ik ben 25 jaar oud en al vaak naar christelijke conferenties geweest, alleen nog nooit naar een conferentie als deze! Er was hele mooie aanbidding en je kon God’s tastbare aanwezigheid voelen. Als ik in het verleden leeftijdsgenoten zag huilen, raakte mij dat niet. Sterker nog, ik lachte deze jongeren uit en dacht bij mijzelf dat ze aandacht wilde trekken met hun tranen. Dit alles veranderde op de tweede dag van de conferentie. Nadat er werd gesproken over het thema ‘families’ begon ik plotseling heel hard te huilen. En hoe hard ik ook mijn best deed om te stoppen, het lukte niet. Vier uur lang rolden er tranen over mijn wangen.”

Nadat er werd gesproken over het thema ‘families’ begon ik plotseling heel hard te huilen. En hoe hard ik ook mijn best deed om te stoppen, het lukte niet. Vier uur lang rolden er tranen over mijn wangen.

AKSHARA*

Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik nog maar 6 jaar was. Daarna heeft mijn moeder mij weggehaald bij mijn vader, waardoor ik hem nooit meer heb gezien. Negentien jaar lang sprak ze erg slecht over hem, waardoor ik mijn vader langzaamaan ben gaan haten. Maar tijdens het diepe huilen, besefte ik mij dat ik niets liever wilde dan mijn vader spreken. Dat was voor mij een wonder! Na al die jaren wilde ik ineens een relatie opbouwen met mijn natuurlijke vader. Daarna heb ik hem opgebeld en vertelt dat het me spijt, dat ik hem mis, maar bovenal dat ik van hem houd! Ik kan niet wachten om hem te gaan zien…


God is een God van herstel. Hoe mooi is het dat tijdens deze conferenties niet alleen de band tussen kinderen met God de Vader wordt herstelt, maar ook de band met natuurlijke vaders. Dat is onze God!

sfeerimpressie

GEDETINEERDE AAYUSHA: “IK WERD VALS BESCHULDIGD VAN MOORD”

Gedetineerde Aayusha: “ik werd vals beschuldigd van moord”

Mijn naam is Aayusha en ik ben 28 jaar oud. Ik ben geboren in Azië en opgegroeid in een typisch Hindoe orthodox gezin met 7 zusjes en broertjes. We waren een arm gezin en konden nauwelijks eten kopen. Jaren later gingen mijn ouders scheiden, trouwde mijn vader met een nieuwe vrouw en kreeg mijn moeder een nieuwe vriend. Na die scheiding braken mijn ergste jaren uit mijn jeugd aan. Alle verantwoordelijkheden in het gezin kwamen namelijk op mijn schouders te liggen.

Samen met twee broertjes had ik opeens geen plek om te wonen en dat zorgde ervoor dat we gingen bedelen en slapen op straat. Vele nachten viel ik met een lege maag in slaap, zodat ik mijn twee broertjes te eten kon geven. Ik deed alles voor geld. Zo heb ik vaak mijn lichaam moeten verkopen aan mannen, zodat ik ons van eten kon voorzien. Dat leek toen de enige optie. Om mijzelf in leven te houden begon ik alcohol te drinken, te roken, gebruikte ik drugs en werd ik Kali don (leider) van een ‘straatgang’. Zo af en toe ging ik naar een kerk waar ze voedsel uitdeelden, dus deed ik alsof ik in Jezus Christus geloofde om eten te krijgen. Mijn leven veranderde alleen niet.

Op een nacht veranderde dat alles. Samen met vrienden was ik buiten lol aan het maken, totdat de politie langskwam. We verstopten ons bij een rivier, maar ik werd de volgende dag gearresteerd. Ik werd beschuldigd van moord op een medeganglid! Maar alles wat ik op dat moment wist, was dat er iemand tijdens het verstoppen was overleden in een plastic watertank. Ik wist van niks… En omdat niemand voor mij kon spreken, kwam ik in de gevangenis terecht. Wat toen een nachtmerrie leek, werd later een grote zegen.

Ik werd beschuldigd van moord op een medeganglid! Wat toen een nachtmerrie leek, werd later een grote zegen.

AAYUSHA

In de gevangenis waren sommige van mijn zussen daar christen. Eén keer per week kwamen we bij elkaar om te zingen, vasten en bidden. Ik voelde me er blij door! Uiteindelijk verwelkomde ik Jezus toen opnieuw in mijn hart, maar dit keer was het anders. Ook al was het moeilijk om niet terug te vallen in oude patronen, Jezus gaf mij genade en kracht om ze te overwinnen. En in de loop van de tijd stopte ik met drinken en het kouwen van tabac. Ik begon zelfs te bidden! Na een lange tijd kwam ik vrij en werd ik opgenomen in een gezin dat mij hielp met Bijbelstudie. Daar leerde ik God nog dieper kennen. Ik dacht altijd dat alle goden hetzelfde waren: Hindoegoden, Boeddha en Jezus. Maar nu weet ik zeker dat er maar één god is en dat is Jezus. Ik vroeg Hem vergeving voor al mijn slechte daden en begon anderen die mij pijn hadden gedaan te vergeven. Ik vergaf mijn vader, mijn moeder en vrienden die me hadden laten zitten. Ik vergaf ze alles en dat had ik nog nooit gedaan! Ik dacht altijd dat God ver weg was, maar weet nu dat Hij dichtbij is. Hij heeft zelfs mij aanvaard, terwijl ik vaak niks met Hem te maken wilde hebben. Nu wil ik dichter naar Zijn hart groeien. Ik ben zo dankbaar dat God en deze familie mij hebben geholpen. Ik heb een vrede in mijn hart die ik in heel mijn leven nog nooit heb gehad.

*De namen en foto’s zijn gefingeerd vanwege privacy redenen.
*Because of security and privacy reasons we change names and pictures.

PRISON UPDATE: AZIË JULI 2019

Prison update: Arie juli 2019

Het is echt een groot wonder van God dat er nieuwe gevangenisdeuren opengaan in een gebied waar de christenvervolging een zeer bedreigende vorm aanneemt. Binnen een paar maanden mochten we 4 nieuwe gevangenissen bezoeken en vragen de gevangenisleiders ons steeds meer om hulp. In één van de gebieden (deze houden we om veiligheidsredenen geheim) mochten we ontdekken dat er 3 ex-gedetineerden de gevangenis ingaan om met 75 christenen samen te komen om te getuigen, zingen en te bidden. Deze drie ex-gedetineerden hebben hun straf uitgezeten, hebben de genade en liefde van Jezus leren kennen en zijn nu voorgangers geworden. Tijdens het bezoek aan deze gevangenis bracht ons team een flinke doos christelijke boeken met zich mee, zodat de gevangenen tijdens hun detentie opnieuw bemoedigd en geraakt kunnen worden door de liefde van Jezus.

Ook mochten we het vrouwengedeelte bezoeken waarin we vier zusters spraken. Eén vrouw genaamd Binsa zit vast, omdat ze betrokken is geweest bij een drugsdeal. Op het vliegveld vroegen haar man en broer aan haar of ze een pakketje bij zich wilde houden. Ze moest er goed op letten, omdat er ook geld in zou zitten. Toen de politie aan haar vroeg wat erin zat, gaf ze eerlijk antwoord, maar toen ze het pakketje open moest maken zaten er tot haar grote schrik drugs in! Binsa is nu 30 jaar oud, heeft een zoon van 11 jaar en moet helaas nog 5 jaar haar straf uitzitten. Samen met de andere aanwezige christenvrouwen bidt ze voor een kleine ‘kerkzaal’ in de gevangenis om daar God te kunnen aanbidden en ontmoeten.

We zijn dankbaar voor de ontmoetingen met nieuwe gevangenisdirecteuren en hopen de christenen binnen en buiten de gevangenissen te kunnen blijven bemoedigen.  

PRISON UPDATE: AZIE MEI 2019

Prison Update: Azie mei 2019

Om de gevangenen in Azië te bereiken, moet je sterk in je schoenen staan! Zo zijn er deze maand zes zendelingen gearresteerd en beschuldigd van het ‘bekeren’ van mensen. Niet alleen vanwege christenvervolging is het bezoeken van gedetineerden een uitdaging… Ook het reizen naar de gevangenissen toe! Over allerlei bergen, onverharde wegen, steile hellingen en door tropische regenbuien heen kom je ‘doorweekt’ aan op de plek van bestemming. Ons lokale FFF-team is deze paasvakantie naar afgelegen gebieden in een Aziatisch land gereisd om maar liefst drie gevangenissen te bezoeken. “Ook al zijn er grote risico’s, God doet wonderen tijdens onze ontmoetingen met gevangenisdirecteuren en gedetineerden”, vertelt onze teamleider.

Aan iedereen hebben we vertelt dat er hoop is voor hen en dat we van ze houden. Niet alleen in de gevangenis, maar ook als ze vrijkomen.

Gevangenis 1 (23 april):“Een plek waar in totaal 1500 mannen vastzitten, verdeeld over twee blokken. Als eerste mochten we naar blok 1, daar vierden we met vijf christenen het paasfeest. We spraken met hen over onze opgestane Heer en gaven ze o.a. T-shirts en boeken die hen zullen bemoedigen tijdens het verblijf in de gevangenis. In blok 2 kwam ik veel oude schoolvrienden tegen. Deze zijn veroordeeld en nemen nu contact met ons op. We hebben zoveel mogelijk van de liefde van Jezus willen laten zien en deelden ons levensverhaal met hen.”

Gevangenis 2 (24 april): “Na een reis van meer dan 7 uur kwamen we aan bij een voor FFF nieuwe gevangenis! We zijn ruim een uur binnen geweest. In het bijzijn van de gevangenisdirecteur, burgemeester en de lokale pers hebben we de gedetineerden mogen toespreken en zegenen, in woord én daad! Aan iedereen hebben we vertelt dat er hoop is voor hen en dat we van ze houden. Niet alleen in de gevangenis, maar ook als ze vrijkomen. De 96 gedetineerden lagen, zaten en rustten tot deze tijd nog op de harde betonnen vloer en wilden graag een plastic stoel. Vanaf nu hebben ze stoelen om op te zitten en binnenkort kunnen we waardevolle lectuur naar binnen brengen.”

Gevangenis 3 (26 april): “In deze gevangenis met 500 gedetineerden is er een groter wordende groep christenen ontstaan. Een aantal mannen willen zich laten dopen en ze horen maar al te graag over wie Jezus Christus is en wat er staat geschreven in de Bijbel. Ze waren enorm bemoedigd door ons bezoek en blij met de boeken die we hadden meegebracht. We hebben met elkaar kunnen bidden en God gedankt voor Zijn liefde en trouw.”

Hoe lieflijk zijn op de bergen de voeten van hem die het goede nieuws vertelt, die vrede en verlossing laat horen. – Jesaja 52:7

PRISON UPDATE: AZIË JANUARI 2019

Prison update: Azie januari 2019

De feestdagen van december zijn alweer voorbij en de maand februari staat voor de deur! In Nederland is het vrij normaal dat we de feestdagen doorbrengen met onze familie en vrienden. In het Hindoestaanse land waar FFF werkt, is dat niet anders. Ook daar viert men het kerstfeest, waarin een versierde boom, kerstmutsen, cadeaus en gezelligheid centraal staan. Wereldwijd worden er allerlei soorten feesten gevierd waar omheen van alles wordt gezegd en gedaan. Veelal ontbreekt tijdens dit soort dagen het meest belangrijke, waardoor ieder mens werkelijk feest kan vieren. Namelijk de woorden van God: dat Hij de wereld liefheeft en Zijn liefde heeft laten zien. We hebben de afgelopen feestdagen aangegrepen om het evangelie te kunnen vertellen aan de gedetineerden in dit land.

Het team van FFF is op bezoek geweest in maar liefst drie gevangenissen in Azië. Daar hebben ze de komst van Jezus Christus op een bijzondere manier mogen vieren. Er zijn onder andere twee grote kersttaarten gekocht en matrassen voor de vrouwengevangenis aangeschaft. Nu slapen de vrouwen en kinderen in die gevangenis niet meer op de harde betonnen vloer. Daarnaast is er voedsel uitgedeeld. Het eten dat werd gegeven was voornamelijk kippenvlees en rijst. Dit voedsel konden de christenen die gevangen zitten uitdelen aan de andere gedetineerden. Zo konden ook zij vertellen dat God hen liefheeft en voor hun misdaden Zijn zoon als offer heeft gegeven. Tijdens het bezoek zijn er speeches gehouden over wie Jezus is en wat Hij gedaan heeft aan het kruis. Het gevangenispersoneel, de directie, een lokale politicus en een aantal gedetineerden waren hierbij aanwezig. Ze luisterden aandachtig naar wat er werd verteld. Ook werden er in de gevangenis door een band aanbiddingsliederen gezongen in hun moedertaal. Ten slotte mochten we opnieuw een doos boeken overhandigen als lees- en lesmateriaal voor de gedetineerden. Zo werden deze feestdagen een bijzondere herinnering voor velen.

CAMPAGNE AZIE: JEZUS IS OVERAL DEZELFDE

Campagne Azie: Jezus is overal dezelfde

Dankbaar kijken we terug op wat God heeft gedaan tijdens de campagnereis door het werkgebied van FFF Azië. Tijdens de evangelisatiecampagne in week 1, hebben we op verschillende afgelegen plaatsen Bijbels onderwijs gegeven. Bezoekers kwamen van ver! Ze hadden grote honger naar Gods woord en werden zichtbaar aangeraakt door Zijn kracht. In week 2 en 3 van de reis hebben we diverse ontmoetingen gehad met hooggeplaatste leiders binnen én buiten de gevangenissen. Daarbij konden we Bijbel gerelateerde studieboeken naar binnen brengen. Het is in dit land ten strengste verboden om het evangelie te brengen, maar op wonderlijke wijze konden we mensen op straat vertellen over Jezus en met hen bidden. Tijdens het in totaal zesdaagse durende jeugd- en tienerkamp hebben ruim 700 jongeren zich opnieuw of voor het eerst toegewijd om Jezus Christus te willen volgen! Ze ontvingen zichtbaar genezing en bevrijding en waren ontroerd door de boodschap over het zijn van een geliefd kind van God. Sommigen vertelden tijdens de gebedsmomenten een groot licht te hebben gezien en iemand anders vertelde een warme omhelzing van God de Vader te hebben gehad. Er was zelfs een moment dat er plotseling een voelbare frisse wind de zaal in kwam en vele jongeren ervoeren onvoorwaardelijke liefde. Ze begonnen onophoudelijk God te aanbidden en te danken voor Zijn genade. Hierna hebben we Gods kracht om ons heen zien werken, opdat levens nooit meer dezelfde zullen zijn.

We zien dat God, ondanks de toenemende verdrukking, steeds meer ruimte krijgt in dit land in Azië en dat mensen verlangen naar echtheid, een puur geloof en simpelweg Jezus willen volgen. Per dag hoorden we prachtige, maar ook ontroerende getuigenissen van mensen die op een bijzondere wijze Jezus hebben aangenomen in hun leven als redder en verlosser. Het is wellicht een kort verslag, maar er zijn enorm veel getuigenissen naar aanleiding van de campagnes die we mochten houden in 2018.

We willen jullie graag, namens onze zendelingen en de lokale bevolking, enorm bedanken voor elke vorm van betrokkenheid. Jezus Christus heeft bewezen dat Hij nog altijd dezelfde is! Bedankt.

DE BABY DIE NIET GEBOREN MOCHT WORDEN | DEEL 2

De baby die niet geboren mocht worden | deel 2

Ondanks dat ik wist dat abortus plegen niet juist was, besloot ik om de abortuspil te nemen. De dokters hadden namelijk gezegd dat als het na 8 maanden zwangerschap fout zou gaan met mijn gezondheid, dat ze dan alsnog het kind weg moesten halen. Ze zeiden dat mijn leven belangrijker was dan dat van mijn ongeboren kind. Voordat ik de abortuspil innam bad ik tot God: “Heer, niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde. Na het innemen van de abortuspil bloedde ik 7 dagen. Ik en mijn man voelden ons ontzettend schuldig en hoopten dat ik snel beter zou worden, maar niets van dat alles gebeurde.

Na het innemen van de abortuspil bloedde ik 7 dagen. Ik en mijn man voelden ons ontzettend schuldig en hoopten dat ik snel beter zou worden.

Ik vroeg aan de dokter: “Leeft ons kind nog?”

In de weken daarna werd ik steeds zieker en groeide mijn buik! Ik huilde veel en schreeuwde het uit naar God met de woorden: “God, ik voel in mijn buik een baby en als de baby er nog is, dat bid ik dat U leven geeft in Jezus naam!”. Ik weet niet waarom ik toen die specifieke woorden uitsprak, maar ik wist dat dit niet mijn woorden waren. De pijn in mijn buik was hevig en uiteindelijk moesten we weer naar het ziekenhuis voor een echo. Ik vroeg aan de dokter: “Leeft ons kind nog?”, en de dokter zei … “JA! Jullie kindje leeft nog!” Ik viel op mijn knieën en dankte God.

Aan de ene kant was er vreugde, maar tegelijkertijd de angst dat een van beide niet zou overleven. Mijn man zei: “Als jou iets overkomt, denk dan ook aan de gevolgen voor onze eerste zoon”. Je kunt je voorstellen hoe moeilijk deze gedachten waren. Ik was radeloos en kon mijn vertrouwen in God niet uitleggen. Het verhaal van Maria en Jozef raakte mij meer dan ooit. Zij moet zich tijdens haar zwangerschap ook radeloos hebben gevoeld. Haar man, familie en vrienden begrepen haar geloof in God niet. Toch besloten we samen om de baby te houden. Vanwege de abortuspillen werd ons verteld dat het kindje gehandicapt geboren zou worden, maar ik verbrak deze woorden in de naam van Jezus. We vertrouwden volledig op God. Zelfs de kerkleiders en kerkleden hebben uiteindelijk 40 dagen gevast en met mijn gezondheid tijdens de zwangerschap ging het wonderlijk goed!

De tijd van de bevalling was aangebroken. Ik onderging een keizersnee en daar was hij… ONZE GEZONDE ZOON. Hij woog 3750 gram en mankeerde helemaal niets. Ook heb ik geen terugkomst van de PPCM-ziekte gehad. Alle voorspellingen van de dokters hebben gefaald en onze God heeft gewonnen, mijn geloof heeft gewonnen! Ook mijn hart mankeert niets. Onze 2e zoon Prajog is een geweldige zegen voor ons gezin. Hij brengt ons onze verloren vreugde terug. Er is geen schuld en aanklacht meer over wat we hebben gedaan. Ik prijs God voor ons grote wonder, halleluja!

DE BABY DIE NIET GEBOREN MOCHT WORDEN | DEEL 1

De baby die niet geboren mocht worden | deel 1

We dienen een God van wonderen. Dat blijkt uit het volgende getuigenis van ons zendelingenechtpaar uit Azië. In deze tweedelige blogserie vertelt Samiksha over een gebeurtenis die in menselijk opzicht onmogelijk was …

Op mijn 23e werd ik voor het eerst moeder van onze prachtige zoon Prajwan. Aan de ene kant was er vreugde om het nieuwe leven in ons gezin. Aan de andere kant was het ook een hele moeilijke tijd. Tijdens de bevalling verloor ik al mijn kracht en bloedde ik heel erg. Na allerlei onderzoeken en een lange tijd van ziekenhuisopname werd er geconstateerd dat ik een levensbedreigende ziekte had, die peripartum-cardiomyopathie (PPCM) genoemd wordt. PPCM is een zeer zeldzame hartaandoening die jonge vrouwen in hun vruchtbare levensfase treft. 1 op de 100.000 vrouwen krijgt deze ziekte en ik was die ene vrouw. Dat betekende niet alleen dat ik moest herstellen, maar ook dat het niet mogelijk meer was om onze gezinswens uit te doen laten komen. Kortom: De dokter vertelde ons dat ik nooit meer zwanger mocht raken. De kans dat ik of mijn kind dan zou komen te sterven was namelijk zeer groot!

“Na allerlei onderzoeken en een lange tijd van ziekenhuisopname werd er geconstateerd dat ik een levensbedreigende ziekte had, die peripartum-cardiomyopathie (PPCM) genoemd wordt”

Toen Prajwan twee jaar was en naar de peuterschool ging, zagen we dat hij behoefte had aan een maatje en ons verlangen om een 2e kind groeide. De dokters raadden dit ten zeerste af. “Je hebt een zoon en daar mag je blij mee zijn”, zeiden ze. In mijn verdriet bad ik tot God en zei ik: “Heer, als U het wil, dan is NIETS onmogelijk.” De weken daarna vlogen voorbij en ons verlangen voor het krijgen van een 2e kind was volledig weg. Maar na een maand gebeurde het ondenkbare, ik bleek zwanger te zijn!

“Ook mijn familie, vrienden en broeders en zusters uit de kerk vertelden mij dat ik mijn kind moest laten aborteren. Ze vonden de zwangerschap onvoorzichtig en onverantwoordelijk.”

Opnieuw gingen we naar de dokter en diezelfde ochtend las ik uit Jesaja hoofdstuk 2:22 “Zie voor uzelf dan af van de mens – in zijn neus heeft hij slechts adem – want als wat is hij eigenlijk te beschouwen?” Deze tekst vertelde ons dat we niet op dokters moesten vertrouwen, zij haalden tenslotte adem door de neus die God hun gegeven heeft. Maar de dokters waren fel tegen mijn zwangerschap. Ook mijn familie, vrienden en broeders en zusters uit de kerk vertelden mij dat ik mijn kind moest laten aborteren. Ze vonden de zwangerschap onvoorzichtig en onverantwoordelijk. Ondanks dat ik wist dat dit in Gods ogen niet juist was, besloot ik om toch de abortuspil te nemen…

– Wat er daarna gebeurde leest u volgende week