kracht in kwetsbaarheid

kracht in kwetsbaarheid

Wauw! Wat heb ik een bijzondere zendingsreis mogen maken. Ik ben van mijzelf best een controlfreak maar vanaf het moment dat we op Schiphol waren, voelde het gelijk goed om echt alles los te laten en al mijn vertrouwen te hebben in de reisleiders van Freedom For Free. Dit ervaarde ik overigens de hele reis, echt complimenten aan de organisatie!

KRACHT IN KWETSBAARHEID
Op de eerste dag van de reis bezochten we een vrouwengevangenis waar 65 gedetineerden op ons zaten te wachten. Ik mocht gelijk als eerste vertellen wat er in mijn leven was gebeurd en wat ik op mijn geloofsreis had meegemaakt. Daar had ik vooraf heel veel spanning voor. Mijn vrij heftige verleden delen tegenover gevangenen voelde eng en enorm kwetsbaar. Maar de reacties die hierop volgden waren ongekend. Verschillende vrouwen werden zichtbaar geraakt. Je hoorde vrouwen zuchten en opmerkingen maken van verbazing, herkenning en pijn. We zagen hoe meer dan de helft van de aanwezigen tranen in hun ogen hadden staan. Ik voelde eigenlijk vrij snel al een connectie met de vrouwen. Dit zorgde voor een veilig en bijzonder opbouwend gevoel. Ik kreeg te horen dat mijn verhaal er voor zorgde dat mensen hoop kregen. Wauw! Dat had ik niet gedacht. Na afloop ontving ik van bijna alle vrouwen een stevige knuffel. Eigenlijk een verhaal waar ik mijzelf eerst zo voor schaamde, bracht nu iets moois.

"Andere mannen stootten elkaar aan en herkenden zichzelf in het verhaal, of ze werden boos op
het onrecht wat mij was aangedaan. Zij kwamen voor mij als hun 'zusje' op."

VRIJ VAN OORDEEL
Ook tijdens een bezoek aan de zwaar bewaakte mannengevangenis mocht dit zo zijn. We bezochten een plek waar de zwaarste criminelen van het land vaak levenslang zitten opgesloten. Meer dan vijftig bewakers als begeleiders en gedetineerden zaten in een zaal. Emotieloze afstandelijke blikken staarden naar ons. We begonnen met een gebed en zongen een Roemeens lied: “Mijn Heer ik heb U nodig”! Hierna deelde ik opnieuw mijn getuigenis en vele mannen werden ook zichtbaar geraakt. Andere mannen stootten elkaar aan en herkenden zichzelf in het verhaal, of ze werden boos op het onrecht wat mij was aangedaan. Zij kwamen voor mij als hun 'zusje' op.
Ook daar merkte en voelde ik geen oordeel, maar juist veiligheid ( wat bijzonder is als je tegenover criminelen staat) dit was echt Gods aanwezigheid en zijn liefde die alles overtrof. Dit deed mij heel veel. Om maar niet te spreken over de grote dankbaarheid van deze mannen die na afloop hun dankbaarheid betuigden aan ons dat we hen hadden bezocht. We deelden onder andere Bijbels uit en vertelden aan iedereen de woorden van redding door Jezus Christus.

EEN PERSOONLIJK GOD
Gods aanwezigheid en liefde heb ik de hele week mogen ervaren. Of het nu in een gevangenis was, of in een taxi. Overal was Gods liefde door de mensen heen merkbaar. Specifieke dingen waarvoor we hadden gebeden gebeurde kort erna, of in de dagen die volgden. Om dan afscheid te moeten nemen van het lokale zendingsteam was heel emotioneel. Ik denk dat dit genoeg zegt over hoe snel je mensen in je hart sluit. Ook op persoonlijk vlak mocht ik een grote groei meemaken. Doordat ik al mijn schaamte in het licht heb gebracht, zal dit de rest van mijn leven een zegen zijn.

"Het was de meeste bijzondere reis van mijn leven. Ik hoop dan ook dat ik het ooit nog een keer mee mag maken."

Nogmaals bedank ik Freedom For Free voor hun goede zorgen en de geweldige organisatie van deze reis!
Juliët Onderwater

op zoek naar hoop

op zoek naar hoop

Eind november vertrokken mijn man en ik, als onderdeel van een team, naar Curaçao. Het was voor ons 2 jaar geleden dat we daar waren en in de gevangenis mochten getuigen van Wie Jezus Christus is en voor hen kan zijn.

WOORDEN VAN OPBOUW & BEMOEDIGING
Een week lang kregen we toegang om de celblokken in te gaan. We werden door de gedetineerden met open armen ontvangen. Dit komt vooral omdat stichting Freedom For Free al zoveel jaren trouw is om hen te bezoeken en te bemoedigen. Diverse teamleden en vrijwilligers werden al herkend! Het is verbazingwekkend hoe creatief we konden zijn in het brengen van onze “boodschap”. Om maar eens een voorbeeld te noemen: een soort zwabber (ook wel mop genoemd) werd door een vrijwilliger vastgegrepen om zichtbaar te maken dat je “vast kunt houden” aan vuil, zonde, verkeerde gewoonten en verslaving. Je kunt ervoor kiezen om die vuile mop los te laten! Diezelfde zwabber werd later gebruikt in het gesproken Woord; omgekeerd met de houten stok naar boven, de vieze mop onderaan bungelend. De les was duidelijk: Jezus heeft zonde en dood overwonnen aan het hout, het kruis. Door Zijn overwinning kunnen wij samen overwinnen met Hem!

EEN WELKOME AFWISSELING
Heel bijzonder was het om in totaal 5 “workshops” te kunnen geven om, samen met een groep gedetineerden, een armbandje te maken. We hadden voor hen een ruime sortering kruisjes, kralen en zogenaamde letterkralen om uit te kiezen. De vrouwen van het team hielpen de armbanden maken en de mannen schoven aan voor een goed gesprek. Het was ontroerend om te zien hoe grote, stoere mannen bezig waren met kralen. De meesten zochten ook letterkralen uit met bijvoorbeeld de eerste letter van de naam van hun vrouw of kind. Even creatief bezig zijn is een welkome afwisseling in deze gevangenis, waar helaas nog te weinig activiteiten worden aangeboden.

"Ik schat dat de leeftijden varieerden van 16 tot 60 jaar.
Er kwam een intense bewogenheid voor deze vrouwen over me heen."

HOOP OP EEN ANDER LEVEN
Wat mij persoonlijk diep heeft geraakt, was het bezoek dat we brachten aan de barakken van de vluchtelingen. De meesten van hen zijn over zee gevlucht vanuit Venezuela, op zoek naar een betere toekomst. Toegerust met een doos Spaanstalige Bijbels en vergezeld van een Spaans sprekende gedetineerde voor de vertaling stapten we eerst de vrouwenbarak binnen. Een rijke schakering vrouwen zat op stoeltjes ons al op te wachten, velen met een eerder gekregen Bijbel in de hand. Ik schat dat de leeftijden varieerden van 16 tot 60 jaar. Er kwam een intense bewogenheid voor deze vrouwen over me heen. Wat een voorrecht om dan van God spontaan de woorden te ontvangen die deze vrouwen nodig hadden. Na afloop kregen we nog bijna 1 uur extra tijd om met hen door te brengen. Dat hebben we gedaan, ongemakkelijk knielend op de harde vloer, biddend, troostend, met onze vingers hun tranen wegvegend (geen zakdoekjes aanwezig). Ik had nog zoveel langer willen blijven!! Ook in de mannenbarak verzamelde zich een grote groep, er werden Bijbels uitgedeeld en we konden vrijuit het Evangelie delen. Na afloop hebben de mannen hardop, en velen met passie, het gebed van Aad (mijn meereizende echtgenoot) na gebeden: of God hun zonden wilde vergeven en in hun leven wilde komen.

“t Werk van God is niet te keren; omdat Hij er over waakt en de Geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt.”
Lied: Samen in de naam van Jezus (Opwekking 167)

DANKBAARHEID
Ik ben dankbaar dat we deze reis opnieuw konden maken. Ik heb bevestigd gekregen wat ik eerder ervaarde: "God kan iedereen gebruiken om van Hem te getuigen en leeftijd is zeker GEEN belemmering." We mogen uit blijven reiken naar de ander, of het nu in het buitenland is of op ons eigen plekje.

Ria Snoep

Getuigenis François

// Een hemelse ontmoeting //

Op zaterdagochtend 22 april 2023 wordt François getroffen door een hartstilstand, terwijl hij meewerkt in het team van ‘Destiny by Design’ in Aalsmeer. Tijdens een coachingsgesprek met jongeren zakt hij ineen. Eerste hulp wordt ingeschakeld en de traumahelikopter is al snel onderweg. François wordt uiteindelijk met succes gereanimeerd, maar is wel enkele minuten zonder zuurstof geweest. Om goed wakker te worden en geen hersenschade op te lopen is een snelle reanimatie (binnen drie minuten) van levensbelang. De vooruitzichten voor François zijn medisch gezien volgens de hulpverleners niet zeer gunstig.

Met man en macht wordt er vanaf dat moment in het natuurlijke door de ambulancebroeders en de artsen in het ziekenhuis voor hem gezorgd. In het geestelijke is er door diverse mensen en groepen in het land vanaf dat moment gebeden. François wordt de eerste 24 uur in slaap gehouden om de hersenen zoveel mogelijk rust te geven en het lichaam de beste kans te geven op herstel. De eerste 24 uur zijn voor hem cruciaal om te ontwaken, maar de artsen zijn hierover niet optimistisch. De meeste mensen herstellen hier niet van, of worden wakker in een toestand met slechte prognoses.

François’ dank gaat uit naar God, die Hem terug gebracht heeft uit de dood en nog een bestemming op zijn leven heeft liggen. Dankbaarheid is er ook naar de ambulancebroeders en artsen voor hun adequate zorg. Daarnaast dankt hij in het bijzonder het Lichaam van Christus, zijn kerkelijke gemeente, andere mensen die in gebed zijn samengekomen en alle individuele bidders. De kracht van de eenheid in de Geest heeft zijn gezin in deze periode enorm ervaren en ook dat het gebed van velen beweging heeft gebracht in de hemelse gewesten. God hoort ons als wij bidden en heeft in Zijn Soevereiniteit ervoor gezorgd dat François terug kon keren onder de levenden. Wat maakte François mee tussen leven en dood? Hij getuigt hiervan door te getuigen van wat hij heeft gezien:

“Ik heb niet gezien dat ik uit mijn lichaam was. Ik was van het ene op het andere moment op een andere plek en liep daar op een pad. Dit pad zag er niet uit als een weg die je hier op aarde ziet, maar als een soort weg in de lucht met hobbels en golven, waarbij het pad langzaam naar boven liep. Het pad leidde naar een licht. Terwijl ik over dit pad liep wist ik mij volledig veilig en was het helder dat ik onderweg was naar het Koninkrijk van God. Het licht had een prachtige aantrekkingskracht en ik wilde alleen maar daar naar toe. Ik was mij niet meer bewust van mijn aardse leven, hoorde geen stemmen van dierbaren en had ook geen behoefte achterom te kijken. Mijn aandacht was alleen gericht op de weg naar het licht en hoe ik daar naar toe ging. Voor mij zag ik 7 treden die ik nog op moest lopen, voordat ik de volheid van het licht zou binnengaan. Het was helder dat als ik daar boven zou komen, ik de hemel zou binnengaan. En ik weet in mijn hart dat – als ik daar zou zijn aangekomen – ik ervoor gekozen zou hebben om er te blijven en om de heerlijkheid van God binnen te gaan.” 

“Op de weg die ik bewandelde zag ik het kruis van Jezus aan mijn linkerkant. Voor mij betekende dit op dat moment: ‘Jezus heeft de weg gebaand. Zonder Jezus was het niet mogelijk geweest op deze weg te komen.’ God heeft zijn Zoon naar ons toegestuurd om het mogelijk te maken dat wij in dit eeuwig leven kunnen komen bij Hem. Op zo’n moment besef je hoe ‘kort’ je aardse leven is in het licht van de eeuwigheid. En dat wat op aarde is geweest slechts een fractie is van het leven dat we gaan leven met God. Het werd dus heel duidelijk voor mij dat mensen alleen daar kunnen komen als ze Jezus hebben aangenomen, zonder Hem is het niet mogelijk hier binnen te gaan. Ik besef mij dat ik op de juiste weg loop van Jezus en ben daarin volledig gerust en ontspannen. Jezus hing ook niet meer aan het kruis, maar het kruis was leeg en getuigde daarmee van een Heer die is opgestaan.”

“Ik was dan ook rustig aan het genieten van deze indrukken en onderweg naar het licht. Opeens verschijnt er een engel voor mij. Hij was enorm, namelijk 3 meter hoog en er ging een enorm licht van hem uit. Ik moest omhoog kijken om hem aan te kijken. Het was duidelijk dat de engel autoriteit gekregen had. Het kwam niet in mij op een vraag te stellen of te praten, vanwege de indrukwekkende en heerlijke verschijning. Deze engel had een zwaard in zijn hand. Het zwaard was net zo groot als ik. Ik kon heel goed zien hoe het zwaard eruit zag. Het dwarse stuk wat je hand beschermt was gemaakt van de twee vissen van het evangelie, eronder was een grote parel in de vorm van een bloeddruppel. Dit was voor mij het bloed van Jezus.”

Door Carla Veldhuis heeft hij op een doek laten vastleggen wat hij heeft gezien.

“De engel steekt dit zwaard voor mij in de grond. Terwijl de engel het zwaard ophief en rechtop in de grond stak, sprak hij tegen mij met autoriteit enkel deze woorden: “Tot hier en niet verder!”. Hierop volgend begint de grond onder mijn voet te schudden en scheurt de aarde voor mij open op de plek waar het zwaard in de grond ging. Ik kon daardoor dus duidelijk niet meer verder lopen op de weg naar het licht. Daarna was ik eigenlijk gelijk terug in mijn lichaam op aarde en ben ik weer langzaam wakker geworden.”

“Ik was blij toen ik wakker werd om mijn dierbaren te zien. Ik mocht terug, omdat God nog een plan heeft met mijn leven en daarom ook dankbaar dat de aarde nog zijn bestemming is voor mij. Ik kijk uit naar de werken die Hij nog voor mij heeft voorbereid.”

Ik heb een tweede kans gekregen. Hij is mijn God als ik wankel. Ik zal zingen voor Hem, zolang ik adem heb en leef. Hij is de beste vriend die je kunt hebben. De artsen hebben mij nagekeken op vernauwing in mijn aderen, of littekens op mijn hart. Ik heb een MRI, echo en ECG gehad, maar er is niks te vinden. Ik mocht het ziekenhuis binnen 2 weken uit met alleen twee paracetamol, wat zeer ongebruikelijk is voor iemand die een hartstilstand heeft gehad. Nu besef ik me des te meer dat wat wij hier doen niet voor onszelf is, maar voor God. Wij zijn voor Hem gemaakt en daarom kijk ik uit naar wat God in beweging zal gaan brengen in mijn leven. God is soeverein en Hij is de Enige die bepaald waar wij onze volgende stap zullen zetten.