MANNENREIS: “ZWEET, ONTROERING EN HOOP”
Humor op de heenreis
Op een donderdag vertrokken we met onze ploeg naar Roemenië. Tijdens de heenvlucht wilde onze Cabin Crew graag weten wat ons bracht naar Roemenië. De purser en stewardessen kwamen steeds terug naar onze groep! Zo blokkeerden ze met hun ‘wagentje’ steeds het gangpad, waardoor er zelfs een rij mensen vormde die toch echt naar het toilet moesten gaan. Blijkbaar vonden ze de nood in Roemenië belangrijker dan de nood van de mensen op het vliegtuig. [pullquote align=”left”] De reis naar Roemenië was tot de nok toe gevuld met zweet, ontroerende ontmoetingen en een hoop nieuwe ervaringen. [/pullquote]
Zweet, ontroering en hoop
De reis naar Roemenië was tot de nok toe gevuld met zweet, ontroerende ontmoetingen en een hoop nieuwe ervaringen. Doel van de reis was het verder helpen klaarmaken van een opvanghuis van Mana Deschisa. Een fantastisch project, opgezet door Marshall & Larissa McKenna. Zij halen vrouwen en hun kinderen uit de prostitutie en levensbedreigende situaties, bieden ze onderdak, helpen ze af te kicken en herstelprogramma’s te volgen. Het was een eer hen te mogen helpen.
“Toen brak mijn hart en schoot mijn liefdesmeter spontaan omhoog en verdween mijn frustratiemeter. “Hier doen we het voor!”
From hero-to-zero-in-2,5-uur…
De eerste dag werd mijn geduld echt getest. Omdat de winters zeer koud zijn, gingen we aan de slag om steenwol aan te brengen op de houtskeletbouw. Al na twee uur van blootstelling aan steenwol werd ik helemaal geïrriteerd. Letterlijk en figuurlijk. In het begin stond mijn liefdesmeter op 100 en mijn frustratiemeter op 0. Na 2,5 uur was dit echter volledig omgedraaid. Het was heet, ik had overal jeuk (ondanks de speciale kleding) en ik vroeg me af: “wat doe ik hier!?”. En juist op dat moment keek ik vanaf de eerste verdieping naar buiten en zag ik een vrouw van Mana Deschisa stilletjes voorbijlopen, op weg naar het groentetuintje. Toen brak mijn hart en schoot mijn liefdesmeter spontaan omhoog en verdween mijn frustratiemeter. “Hier doen we het voor!”
“We mochten de vrouwen laten zien dat er ook mannen zijn die het goede met ze voor hebben.”
De tijd in Roemenië was intensief, ontnuchterend (menig inwoner leeft onder de armoedegrens), maar bovenal levensveranderend. We mochten het project echt verder helpen en de vrouwen van Mana Deschisa laten zien dat er ook mannen zijn die het goede met ze voor hebben. Ook hebben we gevangenen bemoedigd en onder allerlei omstandigheden mogen meemaken hoe onze ploeg door God diep in het hart geraakt werd. Het was een bijzondere reis, die ik niet snel zal vergeten!
Ernst Jan Nieuwland
Roemenië, mei 2016