Auteur archief: Freedom for Free

DE BABY DIE NIET GEBOREN MOCHT WORDEN | DEEL 1

Geplaatst op door

De baby die niet geboren mocht worden | deel 1

We dienen een God van wonderen. Dat blijkt uit het volgende getuigenis van ons zendelingenechtpaar uit Azië. In deze tweedelige blogserie vertelt Samiksha over een gebeurtenis die in menselijk opzicht onmogelijk was …

Op mijn 23e werd ik voor het eerst moeder van onze prachtige zoon Prajwan. Aan de ene kant was er vreugde om het nieuwe leven in ons gezin. Aan de andere kant was het ook een hele moeilijke tijd. Tijdens de bevalling verloor ik al mijn kracht en bloedde ik heel erg. Na allerlei onderzoeken en een lange tijd van ziekenhuisopname werd er geconstateerd dat ik een levensbedreigende ziekte had, die peripartum-cardiomyopathie (PPCM) genoemd wordt. PPCM is een zeer zeldzame hartaandoening die jonge vrouwen in hun vruchtbare levensfase treft. 1 op de 100.000 vrouwen krijgt deze ziekte en ik was die ene vrouw. Dat betekende niet alleen dat ik moest herstellen, maar ook dat het niet mogelijk meer was om onze gezinswens uit te doen laten komen. Kortom: De dokter vertelde ons dat ik nooit meer zwanger mocht raken. De kans dat ik of mijn kind dan zou komen te sterven was namelijk zeer groot!

“Na allerlei onderzoeken en een lange tijd van ziekenhuisopname werd er geconstateerd dat ik een levensbedreigende ziekte had, die peripartum-cardiomyopathie (PPCM) genoemd wordt”

Toen Prajwan twee jaar was en naar de peuterschool ging, zagen we dat hij behoefte had aan een maatje en ons verlangen om een 2e kind groeide. De dokters raadden dit ten zeerste af. “Je hebt een zoon en daar mag je blij mee zijn”, zeiden ze. In mijn verdriet bad ik tot God en zei ik: “Heer, als U het wil, dan is NIETS onmogelijk.” De weken daarna vlogen voorbij en ons verlangen voor het krijgen van een 2e kind was volledig weg. Maar na een maand gebeurde het ondenkbare, ik bleek zwanger te zijn!

“Ook mijn familie, vrienden en broeders en zusters uit de kerk vertelden mij dat ik mijn kind moest laten aborteren. Ze vonden de zwangerschap onvoorzichtig en onverantwoordelijk.”

Opnieuw gingen we naar de dokter en diezelfde ochtend las ik uit Jesaja hoofdstuk 2:22 “Zie voor uzelf dan af van de mens – in zijn neus heeft hij slechts adem – want als wat is hij eigenlijk te beschouwen?” Deze tekst vertelde ons dat we niet op dokters moesten vertrouwen, zij haalden tenslotte adem door de neus die God hun gegeven heeft. Maar de dokters waren fel tegen mijn zwangerschap. Ook mijn familie, vrienden en broeders en zusters uit de kerk vertelden mij dat ik mijn kind moest laten aborteren. Ze vonden de zwangerschap onvoorzichtig en onverantwoordelijk. Ondanks dat ik wist dat dit in Gods ogen niet juist was, besloot ik om toch de abortuspil te nemen…

– Wat er daarna gebeurde leest u volgende week

GETUIGENIS BINOT: ‘IK ZAT ONSCHULDIG VAST’

Geplaatst op door

Getuigenis Binot: ‘Ik zat onschuldig vast’

Het zal je maar overkomen, je komt vast te zitten voor een vergrijp dat je nooit hebt gepleegd. Het overkwam ‘Binot’ uit Azië. Na vijf jaar vast te hebben gezeten is hij nu eindelijk vrij en vertelt hij anderen over de genade en liefde van Jezus Christus.

“Maar ik was onschuldig! Toch kwam ik vast te zitten achter de tralies.”

BINOT

Binot: “Ik ben geboren in dit land in Azië en opgegroeid in een orthodox hindoestaanse familie. Daar aanbaden wij dagelijks vele Hindoe goden en godinnen. Later leerde ik Jezus Christus kennen en koos ik voor Hem. Ondanks deze keuze, raakte ik mijn vrouw en kinderen kwijt. Ze wilden niets meer met mij te maken hebben. Ik werkte in die tijd voor de overheid en op 12 juni 2011 veranderde mijn hele leven. Door een paar leiders van deze zelfde overheid werd ik aangeklaagd voor het plegen van ontucht. Maar ik was onschuldig! Toch kwam ik vast te zitten achter de tralies.

Tijdens mijn detentie had ik genoeg tijd om na te denken over mijn leven, alle dingen die er waren gebeurd en besloot ik om mijn leven opnieuw aan God toe te wijden. In 2013 ging ik op zoek naar mensen die mij dichterbij God konden brengen en mij de weg wilde wijzen die ik moest gaan. Binnenin de gevangenis waren er regelmatig momenten dat kleine groepjes gedetineerden bijeenkwamen voor gebed of een Bijbelstudie.

“waarom zou een zwangere vrouw nu een gevangenis willen bezoeken met daarin allerlei mannen die een crimineel leven leiden?”

BINOT

Ik herinner mij de dag nog goed dat ik Prabesh en Samiksha (Pioniers FFF Azië) ontmoette in block A. Daar kwamen zij vaak langs om de mannen te helpen en bemoedigen. Voor een lange tijd kon ik Block A niet bezoeken, omdat mijn cel in Block B was. Maar na drie jaar gevangenschap werd ik naar Block A verplaatst! De allereerste keer dat ik Prabesh en Samiksha mocht ontmoeten was ik zo ontzettend blij. Samiksha was toen zwanger en ik dacht nog bij mijzelf: ‘waarom zou een zwangere vrouw nu een gevangenis willen bezoeken met daarin allerlei mannen die een crimineel leven leiden?’. Ik voelde mij door hen geliefd.

De tijd dat ik vrij zou komen kwam steeds dichterbij, maar ik maakte mij grote zorgen over waar ik naartoe moest gaan buiten de gevangenismuren. Prabesh vertelde mij dat ik hiervoor mocht bidden en mijn vertrouwen op God moest stellen. Hij zou uitkomst gaan geven. En dat klopte! God is zo goed voor mij geweest toen ik vrijkwam. Prabesh haalde mij op de dag van vrijlating op uit de gevangenis en niet lang daarna heb ik een discipelschapstraining gevolgd. Tijdens deze training heb ik mijn liefde voor spreken ontdekt en dat doe ik met mijn hele hart. Nu ben ik een fulltime evangelist in een dorpje ergens in het oosten van ons land. Ik mag regelmatig in kerken spreken. God zorgt goed voor mij en het is een ware vreugde om Hem te mogen dienen.

Inmiddels is Binot gestart met het volgen van een bijbelschool en gaat hij samen met Prabesh en ons FFF-team de gevangenis in.

GEDETINEERDEN AAN HET WOORD

Geplaatst op door

Gedetineerden aan het woord

Freedom For Free Roemenië heeft van de gevangenisdirectie en gedetineerden mogen horen hoe dankbaar de mannen zijn voor de Bijbelstudies. “Het is voor hen onbetaalbaar!”, vertelden ze ons team. Lees hier het verhaal van Edy en Radu.

“Ik heb geen plannen voor de toekomst, want ik weet niks van de wereld buiten deze gevangenismuren. Ik heb geen familie, mijn vrouw heeft mij verlaten en er is niets meer over van mijn leven.”

Radu

Radu zit al 16 jaar in detentie. We spraken in de laatste week over zijn toekomst en de woorden die hij uitsprak waren: “Ik heb geen plannen voor de toekomst, want ik weet niks van de wereld buiten deze gevangenismuren. Ik heb geen familie, mijn vrouw heeft mij verlaten en er is niets meer over van mijn leven. Ik ben bang om naar de buitenwereld te gaan. De fouten die ik gemaakt heb wil ik nooit meer maken, ik wil mijn leven veranderen. Dankzij de Bijbelstudies heb ik weer iets teruggekregen.” Radu vroeg hierna of hij – indien mogelijk – met onze lokale pioniers in contact mocht blijven. Al is de Bijbelstudie alleen voor Radu geweest, het was het meer dan waard.

“Achteraf bleek dat deze collega een drugsdealer was. In het pakketje dat ik had afgegeven bleken harddrugs te zitten.”

Edy

Edy is op jonge leeftijd vast komen te zitten. Hij werkte in een club, studeerde aan de universiteit en had grote dromen over zijn toekomst. Nooit had Edy gedacht dat hij achter de tralies terecht zou komen. De misdaad die hij heeft begaan startte heel onverwacht en vond notabene plaats op zijn werk. Edy: “Op een dag ontmoette ik een collega die mij vroeg om een pakketje weg te brengen. Zonder argwaan deed ik dit. Achteraf bleek dat deze collega een drugsdealer was. In het pakketje dat ik had afgegeven bleken harddrugs te zitten.” Enige tijd later pakte de politie Edy op en diende een aanklacht tegen hem in wegens ‘medeplichtigheid’. Uiteindelijk belandde hij in de gevangenis en was er van zijn dromen weinig meer over. Hij beschrijft dat het voelde alsof zijn leven compleet gebroken was, alle hoop was verloren geraakt. Voor deze Bijbelstudies had Edy geen relatie met God, maar hij vertelt ons dat hij ontzettend dankbaar is voor deze mogelijkheid. Het bezoeken van deze studies is voor hem van onschatbare waarde. Hij ontdekt steeds meer over de onvoorwaardelijke liefde van God en is veranderd door het onderwijs dat hij heeft gehoord. Over 6 maanden zit zijn tijd in de gevangenis erop, hij heeft weer hoop.

PRISON UPDATE: ROEMENIË | BIJBELSTUDIES VOOR GEDETINEERDEN

Geplaatst op door

Prison update: Roemenie |
Bijbelstudies voor gedetineerden

Het luisteren naar een preek of volgen van een Bijbelstudie is in Nederland vanzelfsprekend. Voor gedetineerden in Roemenië is dit absoluut niet het geval. De Bijbel biedt een boodschap van hoop, vergeving en liefde aan! Daarom geven we gedetineerden in Roemenië graag de kans om Bijbelstudies te volgen. Hier zijn we sinds februari mee van start gegaan.

Sommigen hoorden voor het eerst over Gods wet, genade en vergeving. Anderen maakten voor het eerst in hun leven een toets.

In groepen van 10 tot 20 gedetineerden nemen Marius en Roxana (Freedom For Free Roemenië) gedetineerden ruim 12 weken (2 dagen per week) mee op reis door de Bijbel. Het thema van deze reis is: ‘Volg Mij’. Dit zijn de woorden van Jezus Christus naar zijn Discipelen toe en willen we graag doorgeven aan de gevangenen. Sommigen hoorden voor het eerst over Gods wet, genade en vergeving. Anderen maakten voor het eerst in hun leven een toets. Ook krijgen ze les over gebed, de drie-eenheid en leren ze over het leven van Job en Jezus.

De meeste mannen hebben nog nooit in een Bijbel gelezen. Ze zijn verbaasd dat ze de Bijbel kunnen lezen en het vervolgens ook begrijpen. Hun reactie is onbetaalbaar. We spreken niet over een religie of kerk. Wel spreken we over Jezus Christus en de liefde van God, dat verwachten ze niet. Het was een bijzonder moment toen we spraken over vergeving en het ‘Onze vader’. Voor veel mannen lijkt het onmogelijk om anderen te vergeven, maar van God willen ze wel vergeving ontvangen. Dit gaf genoeg reden tot nadenken. Ook vragen gedetineerden naar het adres van een kerk waar ze naartoe kunnen gaan als ze vrijkomen. Wanneer ze uit de gevangenis komen, willen de mannen oprecht veranderen. Ze willen hun oude leven achter zich laten en radicale keuzes maken.

Deze maand is er weer een nieuwe Bijbelstudiegroep van start gegaan! Er volgen meer getuigenissen.

VROUWENREIS: ‘MORE LOVE, MORE POWER’

Geplaatst op door

De vrouwenreis naar Roemenië heeft mij veel gebracht. Wat al zo lang op slot zat in mijn leven, is opengebroken. Er is een diep herstel in mij begonnen. God is zo goed geweest voor mij en daar wil ik graag van vertellen:

Vrouwenreis: ‘more love, more power’

“Mijn instelling was om te dienen, maar ik was verrast dat God ook iets met mij voor had.”

Ik keek ernaar uit om tijdens deze reis veel mensen te helpen. Mijn instelling was om te dienen, maar ik was verrast dat God ook iets met mij voor had. Het was niet in mij opgekomen dat ik tijdens de reis iets van Hem zou ontvangen voor mijn eigen leven. Halverwege de reis liep ik zelf helemaal vast en wilde ik ermee stoppen. Op mijn kamer bad ik tot God en kwam er een vers uit een lied in mijn gedachten: “If you let me reach you, I can teach you”. In mijn hart was er een grote strijd of dat ik terug naar Nederland zou gaan, of zou blijven.

“Die steen was het slot van mijn hart wat eraf viel. Hierdoor kon ik God eindelijk ervaren.”

Die ochtend heb ik aan de groep vrouwen vertelt over mijn innerlijke strijd en het persoonlijk vastlopen. De acceptatie en de liefde die ik kreeg van de vrouwen was zeer helend. Op diezelfde dag, was er een voorganger van een kerk die een gebed uitsprak. Tijdens dit gebed zag hij iemand liggen op een operatietafel en moest hij denken aan een steen die hij weggerold zag worden. Dat ging over mij! Die steen was het slot van mijn hart wat eraf viel. Hierdoor kon ik God eindelijk ervaren. De dagen die daarop volgden kregen voor mij een hele andere betekenis: God gaf mij innerlijke rust! Nog steeds ben ik verwonderd over wat God heeft gedaan en Wie Hij is.

Als afsluiting van de reis hebben we avondmaal gehouden aan een prachtig meer. En raad eens? Hierbij kregen we allemaal een steen in onze hand. Deze stond symbool voor wat ons tot last kon zijn in onze relatie met God. We mochten de steen in de diepte van het meer gooien en afstand doen van de last in ons hart. Na het weggooien van mijn steen, brak ineens de zon door en ervoer ik Gods liefde, gerechtigheid en genezing.

Ik mag opnieuw beginnen en leer Gods liefde en genade nu echt kennen. Niet met mijn hoofd, maar met mijn hart!

Marleen
Roemenië, november 2017

GETUIGENIS: GERED VAN ZELFMOORD

Geplaatst op door

GETUIGENIS: GERED VAN ZELFMOORD

Het zal je maar gebeuren: op het moment dat je van een gebouw wil springen om een einde aan je leven te maken, krijg je een stem te horen die zegt; ‘Doe het niet’, ‘Doe het niet’. Dat overkwam een zigeunerjongen die we hebben ontmoet tijdens de laatste vrouwenreis in Roemenië.

We stonden in zijn oude huisje van 9 vierkante meter, die hij heeft omgebouwd tot kerk. Daar vertelde hij zijn bijzondere getuigenis: “Ik stond in ons dorp bij alle mensen bekent om mijn buitensporige gedrag. Vaak was ik dronken, agressief en vernielde ik spullen. Zo weet ik nog goed dat ik ’s nachts in een dronken bui met een kettingzaag een houten elektriciteitsmast heb omgezaagd.

“Tijdens het rijden over de heuvels, verloor ik de macht over het stuur en botsten we met volle snelheid tegen een betonblok aan.”

Samen met twee vrienden ging ik naar de stad Campina om te drinken en op de terugweg zat ik achter het stuur. Tijdens het rijden over de heuvels, verloor ik de macht over het stuur en botsten we met volle snelheid tegen een betonblok aan. Hierdoor klapte onze auto helemaal uit elkaar! Alle inzittenden – behalve ik – lagen bewusteloos in mijn auto en ik verzamelde al mijn kracht om ze uit de auto te slepen. Het is echt een wonder dat dit lukte. We zijn naast de weg gaan liggen totdat iemand ons oppikte en naar het ziekenhuis bracht. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis voelde ik mij enorm rot en schuldig! Wonder boven wonder kwam er niemand om het leven, maar eenmaal in het ziekenhuis aangekomen speelde mijn leven en het ongeluk zich als een film in mijn hoofd af. En terwijl ik in het ziekenhuisbed lag, besloot ik om een einde aan mijn leven te maken. Ik stapte vastbesloten uit mijn bed en liep naar een hogere verdieping toe. Eenmaal aangekomen op de plek waar ik wilde springen, hoorde ik uit het niets een doordringende en liefdevolle stem die zei: ‘Doe het niet’, ‘Doe het niet’. Op dat moment worstelde ik met mijn keuze en tot meerdere malen hoorde ik diezelfde stem die mij ervan weerhield om te springen. Na een lange strijd, ben ik teruggegaan naar mijn bed.

“Ik hoorde uit het niets een doordringende en liefdevolle stem die zei: ‘Doe het niet!’…”

Nog geen week later ging ik mee naar een kerkdienst. Daar voelde ik diezelfde liefde die ik had ervaren op het moment dat ik zelfmoord wilde plegen en een stem hoorde. Toen wist ik het zeker: ik had de stem van God gehoord. Die dag besloot ik om mijn leven aan Jezus te geven.” Ruim twee maanden later is hij niet meer dezelfde persoon! Iedere week organiseert hij nu een eigen kerkdienst. Daar komen wekelijks zo’n 15 kinderen en 5 volwassenen. Ook de kerk uit een nabijgelegen dorp komt wekelijks om de kerkdiensten te begeleiden. En we hoorden dat de afgelopen weken steeds meer mensen tot geloof komen. Zijn getuigenis leeft!

MANNENREIS: “ZWEET, ONTROERING EN HOOP”

Geplaatst op door

MANNENREIS: “ZWEET, ONTROERING EN HOOP”

Humor op de heenreis

Op een donderdag vertrokken we met onze ploeg naar Roemenië. Tijdens de heenvlucht wilde onze Cabin Crew graag weten wat ons bracht naar Roemenië. De purser en stewardessen kwamen steeds terug naar onze groep! Zo blokkeerden ze met hun ‘wagentje’ steeds het gangpad, waardoor er zelfs een rij mensen vormde die toch echt naar het toilet moesten gaan. Blijkbaar vonden ze de nood in Roemenië belangrijker dan de nood van de mensen op het vliegtuig. [pullquote align=”left”] De reis naar Roemenië was tot de nok toe gevuld met zweet, ontroerende ontmoetingen en een hoop nieuwe ervaringen. [/pullquote]

Zweet, ontroering en hoop

De reis naar Roemenië was tot de nok toe gevuld met zweet, ontroerende ontmoetingen en een hoop nieuwe ervaringen. Doel van de reis was het verder helpen klaarmaken van een opvanghuis van Mana Deschisa. Een fantastisch project, opgezet door Marshall & Larissa McKenna. Zij halen vrouwen en hun kinderen uit de prostitutie en levensbedreigende situaties, bieden ze onderdak, helpen ze af te kicken en herstelprogramma’s te volgen. Het was een eer hen te mogen helpen.

“Toen brak mijn hart en schoot mijn liefdesmeter spontaan omhoog en verdween mijn frustratiemeter. “Hier doen we het voor!”

From hero-to-zero-in-2,5-uur…

De eerste dag werd mijn geduld echt getest. Omdat de winters zeer koud zijn, gingen we aan de slag om steenwol aan te brengen op de houtskeletbouw. Al na twee uur van blootstelling aan steenwol werd ik helemaal geïrriteerd. Letterlijk en figuurlijk. In het begin stond mijn liefdesmeter op 100 en mijn frustratiemeter op 0. Na 2,5 uur was dit echter volledig omgedraaid. Het was heet, ik had overal jeuk (ondanks de speciale kleding) en ik vroeg me af: “wat doe ik hier!?”. En juist op dat moment keek ik vanaf de eerste verdieping naar buiten en zag ik een vrouw van Mana Deschisa stilletjes voorbijlopen, op weg naar het groentetuintje. Toen brak mijn hart en schoot mijn liefdesmeter spontaan omhoog en verdween mijn frustratiemeter. “Hier doen we het voor!”

“We mochten de vrouwen laten zien dat er ook mannen zijn die het goede met ze voor hebben.”

De tijd in Roemenië was intensief, ontnuchterend (menig inwoner leeft onder de armoedegrens), maar bovenal levensveranderend. We mochten het project echt verder helpen en de vrouwen van Mana Deschisa laten zien dat er ook mannen zijn die het goede met ze voor hebben. Ook hebben we gevangenen bemoedigd en onder allerlei omstandigheden mogen meemaken hoe onze ploeg door God diep in het hart geraakt werd. Het was een bijzondere reis, die ik niet snel zal vergeten!

Ernst Jan Nieuwland
Roemenië, mei 2016

MANNENREIS: ‘GODS LIEFDE WERD TASTBAAR’

Geplaatst op door

Mannenreis: ‘Gods liefde werd tastbaar’

De mannenreis naar Roemenië heeft een diepe indruk op mij gemaakt! Ik denk er nu bijna twee jaar later nog dagelijks aan terug. En dan te bedenken dat ik uiteindelijk ben meegegaan omdat mijn vrouw en kinderen mij hebben gestimuleerd.

“Tot diep in de nacht waren er goede gesprekken over diepe geloofsvragen.”

Ik werd meegevraagd op reis om verder te bouwen aan een opvanghuis voor vrouwen die uit de prostitutie kwamen en los wilden komen van hun verslaving(en). Als loodgieter van beroep paste dat wel in mijn straatje. Voor deze reis wilden we sponsorgeld ophalen en dat ging op een zeer bijzondere en wonderlijke manier! Ik had nooit verwacht dat zoveel mensen spontaan op het verzoek reageerden en wilden helpen. Eigenlijk is het de hele reis zo wonderlijk verlopen. De onderlinge band tussen alle mannen was heel goed. We hebben tot diep in de nacht goede gesprekken gehad over diepe geloofsvragen en persoonlijke belevingen, heel waardevol.

“De liefde van alle zendelingen en de kerkdienst was daar zo indrukwekkend.”

Samen met alle mannen hebben we keihard gewerkt om zoveel mogelijk werk te verrichten. We hadden maar 1 doel; het huis zover mogelijk af te krijgen. Wel moest ik als ‘vakman’ soms wennen aan de uitvoering van de werkzaamheden, dat druiste compleet in tegen mijn manier van werken. Maar de warmte, de liefde van alle zendelingen en de kerkdienst was daar zo indrukwekkend. Ik heb echt ervaren dat als je liefde geeft aan iemand die het nodig heeft, je Gods liefde ruimschoots terugkrijgt.

“De reis heeft mij blijvend veranderd in hoe ik nu mijn leven leef.”

Het meest waardevolle voor mij was, gek genoeg, dat ik tot drie keer toe spontaan moest huilen. Ik voelde Gods liefde voor mij en dat had ik nog nooit op die manier ervaren. Ook het bezoek aan de mannengevangenis heeft mij erg geraakt en het heeft me bemoedigd dat we daar diezelfde liefde van God mochten uitdelen aan de gedetineerden. De reis heeft mij blijvend veranderd in hoe ik nu mijn leven leef en ik kijk er met grote dankbaarheid en blijdschap op terug.

Jan Pieter
Roemenië, mei 2016

VROUWENREIS: ‘YOU CALL ME OUT UPON THE WATERS’

Geplaatst op door

Vrouwenreis: ‘you call me out upon the waters’

Toen ik hoorde over de vrouwenreis naar Roemenië, had ik direct een aantal gedachten. Uiteenlopende van: ‘Yes; ik ga mee…’ tot een hele was lijst met daarop ‘Ja, maar zus en Ja, maar zo’. Toch liet het me niet los. De tijd was gekomen om het lied ‘You call me out upon the waters’ in de praktijk te gaan brengen. De maanden voordat we op reis gingen werd alles wat mij tegenhield om een stap in het onbekende te zetten, zichtbaar. Hierdoor kon ik hele belangrijke keuzes maken, zodat ik afgelopen november samen met negen prachtige (en totaal verschillende) vrouwen op avontuur kon gaan.

“De tijd was gekomen om het lied ‘You call me out upon the waters’ in de praktijk te gaan brengen … Wat heb ik een ontzettend bijzondere tijd gehad!”

Wat heb ik een ontzettend bijzondere tijd gehad! We kregen de gelegenheid om via lokale gemeente diverse bedieningen van binnenuit te mogen zien en te ondersteunen. Stuk voor stuk waren dit indrukwekkende ervaringen. Zo hebben we mogen klussen in het vrouwenhuis (voor ex-prostituees), zijn we in een vrouwen- en mannengevangenis geweest en hebben we kledingpakketten mogen samenstellen en uitdelen bij een zigeunerdorp. Daar kregen we de gelegenheid om in hun ‘huizen’ te komen, met de bewoners te spreken, bidden en voor ze te zingen. We mochten onderdeel zijn van een kinder- en jeugdkerk voor daklozen en hebben voedsel uitgedeeld onder de daklozen. Bijzonder was dat er vaak positief gereageerd werd op het evangelie en dat er openheid was om met mensen te bidden. Ook vond ik het indrukwekkend om mijn getuigenis te mogen delen en te dienen in de kracht van de Heilige Geest.

“Zowel letterlijk als figuurlijk heb ik tijdens deze reis mijn grenzen verlegd.”

Zowel letterlijk als figuurlijk heb ik tijdens deze reis mijn grenzen verlegd. Het heeft me ontzettend diep geraakt met hoeveel liefde en toewijding de zendelingen daar aan het werk zijn. Ik ben dankbaar voor de mogelijkheid die ik gehad heb om mee op reis te gaan en blij dat ik in dit avontuur gestapt ben. Het heeft mij enorm bemoedigd en gezegend. Ook stimuleert het mij vandaag de dag nog steeds om vrijmoedig te zijn. Alle eer aan God!


Trudy
Roemenië, november 2017

EEN ONVOORSTELBARE WEEK!

Geplaatst op door

Een onvoorstelbare week!

Lange dagen hard werken bij een temperatuur van 32 graden, korte pauzes, samen met tien verschillende mannen in verschillende leeftijden. Ieder met uiteenlopende achtergronden en geloofsbelevingen. Samen werkten ze in één – nog af te bouwen – opvanghuis. Elke dag waren er nieuwe uitdagingen en veranderde de planning. Maar ondanks een strak tijdschema konden we veel werk verzetten.

“Wij dachten dat we een zegen konden zijn voor de toekomst van gebroken vrouwen zonder te weten dat we zelf dagelijks zouden worden veranderd.”

Ook hier veranderde de atmosfeer en bleven de tranen niet onopgemerkt.

Wij dachten dat we een zegen konden zijn voor de toekomst van gebroken vrouwen zonder te weten dat we zelf dagelijks zouden worden veranderd. Met het stof van glaswol, gipsplaten en cement achter de oren, brachten we ook nog een bezoek aan een mannengevangenis. Met muziek, bijbels in eigen taal, verzorgingsspullen en de woorden van Jezus Christus hebben we een programma mogen brengen aan de gevangenen. Ook hier veranderde de atmosfeer en bleven de tranen niet onopgemerkt. Er is gelachen, gehuild en keihard gewerkt! Helaas is het opvanghuis nog niet helemaal af, dus wordt vervolgd. Hartelijk dank namens iedereen die er – op wat voor manier dan ook – betrokken bij is geweest!